[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Alistair MacLean

John Denis

Air Force One zaginął

Przełożył Jacek Manicki

Data wydania polskiego: 1991

Data pierwszego wydania oryginalnego: 1990

Tytuł oryginału: Air Force One is down

Air Force One zaginął powstał na podstawie drugiej noweli filmowej z cyklu, który napisałem w 1977 roku. Pierwszą nowelę przeniesioną na ekran, Wieżę zakładników, spisał John Denis, co bardzo mi odpowiadało, ponieważ kończyłem właśnie Athabaskę i nie mogłem wywiązać się z terminu narzuconego mi przez wydawcę. Widząc, jak znakomicie sobie poradził, uznałem, że powinien spisać również Air Force One zaginął. Nie zmienia się przecież zwycięskiej ekipy...

Alistair MacLean

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Smithowi dawno już odebrano zegarek, w myślach więc odliczał upływające sekundy. Nie wszystkie, na tyle jednak skrupulatnie, by nie utracić kontaktu z rzeczywistością.

Do jego celi nie przenikał ani jeden promień naturalnego światła, bo Smith był więźniem kategorii „A” zakwalifikowanym do odbywania kary w najściślej strzeżonych kazamatach. Poprzez masywne, stare mury więzienia Fresnes do uszu skazańca nie docierał żaden z dźwięków wypełniających świat zewnętrzny.

Od trzech lat, nawet podczas przebieżek odbywanych dwa razy dziennie wokół placu ćwiczeń, Smith nie usłyszał ani silnika samolotu, ani zamierającego w dali pomruku ciężarówki, ani bezcelowego świergotu wróbla.

Jego zmysł słuchu wyostrzył się nadzwyczajnie i z melanżu dźwięków wytwarzanych przez człowieka potrafił już selektywnie wyłowić ten jeden nie pasujący do utartego schematu, ten zakłócający sztywną strukturę normalności. Ale takich dysonansów, rozsianych niczym ozdobniki po prozaicznej skądinąd partyturze, nie było wiele. Mimo to wciąż, obsesyjnie, nasłuchiwał - to potknięcia w miarowym rytmie kroków strażnika, świadczącego o nastąpieniu na wyszczerbiony stopień, to brzęku upuszczonych kluczy kwitowanego przekleństwem, to znów trzasku pocieranej o draskę zapałki, kiedy klawisz nieświadomie składał Smithowi bezcenny podarunek z zapalenia papierosa pod jego celą.

Z czasem odgłosy te zapadły podświadomie w mózg Smitha i podsycały determinację, z jaką opierał się umysłowej stagnacji. Posiadał jeden z naprawdę niezwykłych, kryminalnych umysłów stulecia i nie miał zamiaru dopuścić do tego, by stępiła go bezczynność.

Bezlitośnie ćwiczył ciało, by zachować idealną sprawność mięśni i nie mniej fanatycznie gimnastykował mózg przechowywanymi w pamięci, zawiłymi problemami szachowymi i brydżowymi. Po ich rozwikłaniu zamierzał odtworzyć w najdrobniejszych szczegółach największe dokonania swej długoletniej kariery i przejść do planowania tych, które dopiero nastąpią.

W to, że nastąpią, nigdy nie wątpił. Już w dniu, kiedy siły UNACO - Organizacji do spraw Zwalczania Przestępczości przy ONZ - zadały klęskę jego terrorystycznej grupie na wieży Eiffla, wiedział z chłodną pewnością, że po przekroczeniu pewnej granicy tolerancji, którą sam sobie wyznaczył, nie zdołają go powstrzymać mury żadnego więzienia.

Izolację w Fresnes tolerował już dostatecznie długo. Podczas pobytu tutaj rzadko się odzywał, jeszcze rzadziej uśmiechał. Ale teraz, kiedy siedział tak na pryczy, wpatrując się spod przymrużonych powiek w nagą żarówkę, którą zaczął z czasem uważać za zaufanego przyjaciela, wargi wykrzywił mu upiorny uśmiech.

Jego mózg snuł w gorączkowym tempie scenariusz nowej intrygi, a on spuścił oczy i machinalnie nakreślił paznokciem na poduszce dłoni niezgrabną sylwetkę samolotu. I wyszeptał nazwisko - Dunkels.

Dunkels był tworem Smitha wyłowionym z rynsztoków Berlina. Smith uczynił go bogatym, a strach przed protektorem był gwarancją lojalności Niemca. Nadszedł czas, by Dunkels spłacił dług swemu panu, by stał się katalizatorem jego wolności oraz zbrodni, którą przygotuje i która wstrząśnie zachodnim światem.

- Dunkels - wyszeptał jeszcze raz Smith, czerpiąc z tego dźwięku ukojenie, bo cenił sobie dźwięki. Dunkels nie opuści w potrzebie pana Smitha. Nikt tego dotąd nie uczynił.

DC-9 linii Swissair, zbliżający się do portu lotniczego w Zurychu, wszedł w fazę leniwego wytracania wysokości. W przedziale pierwszej klasy zapalił się napis „NIE PALIĆ” i Siegfried Dunkels posłusznie zdusił papierosa.

Strzepnął płatek popiołu z kantu niebieskich moherowych spodni i zerknął przez okno kabiny. Białe kłębki cumulusów tańczyły po przykrytych czapami śniegu szczytach Alp, pławiąc się w kiczowatym samozadowoleniu pod nieboskłonem barwy chińskiego błękitu. Dunkels wykrzywił cienkie wargi. Nie znosił schludnych Szwajcarów, a jednocześnie zazdrościł im i darzył respektem za osiągnięty bez wysiłku sukces i ugrzeczniony finansowy bandytyzm. W przeszłości sam padał ofiarą szachrajstw szwajcarskiej finansjery i poprzysiągł sobie, że już do tego nie dopuści.

Żaden zurychski karzeł nie wywiódł nigdy w pole pana Smitha, pomyślał. A teraz przybywa do Szwajcarii właśnie w jego sprawach. Nie może być nawet najmniejszej wpadki. Na życie Dunkelsa, nie może być żadnej wpadki.

Przy fotelu Niemca przystanęła rezolutna, wyzywająco ładna stewardesa i spod spuszczonych powiek spojrzała znacząco na jego biodra. Sprawdzała tylko, czy ma zapięty pas bezpieczeństwa, jednak sposób, w jaki to robiła, sprawiał wrażenie zachęty.

- Mam nadzieję - odezwał się po niemiecku Dunkels - że wasi szwajcarscy lekarze są bardziej godni zaufania od swoich kolegów bankierów.

- Nie rozumiem - bąknęła dziewczyna.

- Nie szkodzi - zareplikował Dunkels rozciągając usta w uśmiechu.

Pilot położył maszynę na skrzydło, wchodząc w końcową fazę podejścia do lądowania, i wnętrze kabiny pasażerskiej zalała złotawa powódź słonecznego światła. Ksiądz zajmujący fotel przy oknie mocował się bezskutecznie z miniżaluzją. Dunkels sięgnął, opuścił ją wprawnym szarpnięciem i przeciął dopływ oślepiającego blasku. Kapłan podziękował skinieniem głowy. Słudzy boży, pomyślał Niemiec, nie powinni podróżować pierwszą klasą. Nie licowało to z deklarowaną pokorą, chociaż śmiał wątpić, czy osobnik w rodzaju jego sąsiada, najwyraźniej biskup, kiedykolwiek przejmował się okazywaniem pokory.

W kabinie narastało napięcie przed lądowaniem i tylko wytrawni podróżnicy, tacy jak Dunkels, zachowywali zimną krew, oczekując z godnością momentu przyziemienia. Kiedy koła DC-9 potoczyły się bezpiecznie po betonie, z piersi biskupa wyrwało się westchnienie ulgi. Duchowny przeżegnał się i zaczął coś trajkotać do Dunkelsa, ale ten, uciekając się do przesadnej gestykulacji, dał mu do zrozumienia, że jest głuchy.

Wkrótce potem Niemiec podźwignął z transportera walizę ze skóry aligatora i mijając zdecydowanym krokiem przesadnie uprzejmych szwajcarskich douaniers, skierował się do automatycznych drzwi wyjściowych. Szofer w liberii stojący przy czarnym mercedesie dał mu znak dłonią w rękawiczce i zaprosił gestem do zajęcia miejsca na przednim siedzeniu, obok siebie, ale Dunkels czekał ostentacyjnie na otwarcie tylnych drzwiczek. Tak samo ostentacyjnie wyeliminował możliwość nawiązania pogawędki w czasie jazdy, pozostawiając zamkniętą szybę działową limuzyny.

Dunkels nie patrzył na zapierającą dech w piersiach scenerię przesuwającą się za oknem samochodu, ale na swoje odbicie w przydymionej szybie. Widział w niej, i podziwiał, pociągłą twarz o kwadratowej szczęce i z lekko skrzywionym nosem, wystającym agresywnie spomiędzy zwodniczo łagodnych brązowych oczu. Idealny zarys podbródka z dołkiem pośrodku, czoło wysokie i gładkie. Brwi, podobnie jak włosy, popielate. Włosy przystrzyżone krótko i wymodelowane przez włoskiego fryzjera, artystę brzytwy. Dunkels wyciągnął z kieszeni grzebień i przejechał nim po fryzurze. Poszczególne kępki włosów powracały na swoje miejsce sprężyście niczym pruscy gwardziści.

Z tego stanu samouwielbienia wyrwał go przesuwający się cień. Dunkels skrzywił się z dezaprobatą i wracając do rzeczywistości, spojrzał przytomniej. Twarz rozjaśnił mu uśmiech. To był samolot. Boeing 707. Jego falująca sylwetka przypominała kształt, który w więzieniu Fresnes nakreślił na dłoni Smith.

„Edelweiss Clinic” - głosił w języku angielskim napis wykaligrafowany elegancką kursywą na drogowskazie i Dunkels przestawił się psychicznie na angielski, na czas przez jaki tu pozostanie; miał nadzieję, że nie potrwa to długo. Podobnie jak Smith, był znakomitym lingwistą - chociaż, w odróżnieniu od niego, nie posiadał encyklopedycznej wiedzy z zakresu języków egzotycznych. Miał świadomość, że Smith leniwie przepowiada sobie w myślach alfabety od albańskiego do ksoza gwoli tylko pubudzenia umysłu.

Pod kołami mercedesa skręcającego z głównej szosy w długą aleję dojazdową kliniki zachrzęścił żwir. Edelweiss, alpejska szarotka, skojarzyło się Dunkelsowi, byłaby niemile widzianym intruzem w prawdopodobnie surowo przestrzeganej sterylności kliniki, którą ujrzał wreszcie przed sobą. Był to nowoczesny kompleks budynków stylizowanych na szwajcarskie szałasy góralskie, wtłoczony w górski fałd i wystający stamtąd ponad przyprawiające o zawrót głowy urwisko opadające w usianą głazami dolinę. Pacjenci doktora Richarda Steina, nie będący w stanie znieść jego metod terapeutycznych lub niezadowoleni z ich rezultatów, mogą rozwiązywać swe problemy schodząc po prostu z jego kosztownej terasy, pomyślał Dunkels. Rozparł długie, szczupłe ciało na tylnym siedzeniu mercedesa i czekał, aż szofer otworzy mu drzwiczki. W wahadłowych drzwiach kliniki pojawiła się postać w białym fartuchu i zaczęła zstępować po schodach.

Doktor Richard Stein wyglądał staro jak na swój wiek. Był uznanym, wybitnym specjalistą w leczeniu schorzeń reumatyczno-artretycznych u ludzi w podeszłym wieku i bogatych, jak również utalentowanym psychiatrą. Był też chyba najznakomitszym (chociaż mniej od tej strony uznanym) chirurgiem plastycznym w Szwajcarii. Posiadanie takiej umiejętności w kraju, gdzie konsekwencją nie wyjaśnionego przypływu gotówki była często konieczność zmiany powierzchowności, stanowiło istną żyłę złota.

Richard Stein z tą samą beznamiętną fachowością oliwił zardzewiałe stawy, oczyszczał zasnute pajęczynami mózgi i przerabiał niewygodne twarze. Był niski, śniady, wątłej budowy i miał wydatny orli nos. Garbił się i kiedy wyciągnął na powitanie kościstą rękę, znacznie go przerastający Dunkels zauważył, jak trwale skrzywiona górna połowa ciała doktora obraca się przegubowo w talii.

- Lekarzu, lecz się sam - mruknął nietaktownie Niemiec.

- Pan Dunkels, jak mniemam - zagaił Stein po niemiecku.

Przybysz przesunął językiem po silnych, kwadratowych zębach i uśmiechnął się.

- Wydaje mi się, że jest na to jakaś odpowiedź - odparł po angielsku - tylko że za nic nie wiem jaka. Doktorze Stein, cieszę się, że wreszcie pana poznałem. - Uścisnął dłoń Steina z nie zamierzoną siłą, ale puścił ją zaraz, widząc grymas bólu na twarzy Szwajcara. - Przepraszam - powiedział. - Nie uszkodziłbym pańskich dłoni za wszystkie pieniądze Zurychu.

- Wątpię, czy nawet za wszystkie pieniądze Zurychu zdołałby pan kupić im równe - zauważył Stein świetną, ale akcentowaną angielszczyzną. Z ponurą miną zatarł sprofanowane palce i odwracając się na tyle zgrabnie, na ile zgrabnie obrócić się może człowiek dotknięty skrzywieniem kręgosłupa na tle artretycznym, dodał: - A zatem proszę za mną.

Mercedes odjechał cicho, a Dunkels podążył za małym szwajcarskim doktorem, by po przemierzeniu dwóch jednakowo schludnych korytarzy zatrzymać się wreszcie przed wyłożonymi dębowym fornirem drzwiami z napisem „Dyrektor”. Gabinet Steina miał funkcjonalny kształt litery G, a dolina i góry skadrowane w wielkim panoramicznym oknie wyglądały jak podretuszowana świąteczna pocztówka. Doktor usadowił się za biurkiem, a świadomość przewagi wynikającej ze znalezienia się na własnym terytorium jakby przydała mu wzrostu. Wskazał gościowi wygodny, głęboki fotel.

- Ma pan fotografie i szczegółowe opisy anatomiczne? - spytał Stein, przerywając milczenie. Dunkels skinął głową.

- A pan ma kandydata?

Stein także przytaknął. Dunkels czekał na prezentację, ale ta nie następowała. W końcu pociągnął głośno nosem i warknął:

- Nazwisko?

Stein splótł dłonie, położył je na biurku i pochylając się do przodu, wwiercił się w swego gościa tak przejętym spojrzeniem, jakby za chwilę miał mu wyjawić tajemnicę państwową.

- Jagger. Cody Jagger - wycedził.

Dunkels zacisnął usta.

- Ma jakiś teatralny wydźwięk - skomentował w zamyśleniu.

- To jego prawdziwe nazwisko - pośpieszył z zapewnieniem Stein.

Niemiec wyprostował się w fotelu i pochylił do chirurga.

- Jest tu teraz?

Stein przekrzywił imponującą głowę.

- Chciałby pan zobaczyć jego zdjęcie? - Dunkels przytaknął.

Z pierwszej strony obłożonego w szary papier folderu, który Stein popchnął w jego kierunku po błyszczącym blacie mahoniowego biurka, patrzyła nań dosyć pospolita twarz. Pospolitość była plusem i Dunkels to wiedział. Była to również dziwnie nijako wyglądająca twarz... żadnych uwydatnień ani wklęsłości, żadnych znaków szczególnych ani przyciągających oko znamion; z taką wyrazistością mogła równie dobrze zostać ulepiona z plasteliny. Kolejny plus. Dunkels wpatrywał się intensywnie w tę twarz, potem przymknął oczy i usiłował odtworzyć z pamięci jej zarysy; bez powodzenia. Uśmiechnął się i cmoknął z aprobatą.

Stein też się uśmiechnął,

- Wiedziałem, że się panu spodoba. Znakomity materiał wyjściowy. Ponadto występują już pewne podobieństwa pomiędzy Jaggerem a obiektem i do przeprowadzenia pełnej konwersji... krótko mówiąc, przynajmniej fizjonomia Jaggera, jak pan widzi, nie stwarza żadnych przeszkód. Karnacja skóry, tak się szczęśliwie składa, jest identyczna, podobnie wzrost i waga są niemal dokładnie takie same, jak obiektu.

- Niemal?

- Obaj mężczyźni mają po sześć stóp i dwa cale wzrostu, ale Jagger jest o osiem funtów cięższy od obiektu. To żaden problem, ponieważ moja klinika specjalizuje się w diecie odchudzającej.

- Między innymi.

- W rzeczy samej - przyznał Stein. - Między innymi.

Dunkels przekartkował resztę stron akt Jaggera i chrząknął rozbawiony. Stein spojrzał nań pytająco. Dunkels zamknął z trzaskiem folder.

- Wzorowym obywatelem to ten nasz Cody nie jest, prawda? - zauważył.

- Nic mi pan nie mówił, że chodzi mu o wędrownego kaznodzieję - odparował Stein. Dunkels uśmiechnął się.

- Nieważne, jaki jest - ustąpił - byleby rzeczywiście był tym, za kogo się podaje. Sprawdzimy go i jeśli wszystko się zgadza, to się nada.

- Zgadza się.

- Musi - stwierdził Dunkels, nie dopowiadając ostrzeżenia.

Stein rozplótł dłonie i rozczapierzył je z widoczną konsternacją.

- Nigdy dotąd nie zawiodłem Smitha, prawda? - zapytał.

- Pana Smitha - upomniał go lodowatym tonem Dunkels.

- Pana Smitha, przepraszam - poprawił się Stein. - Ale wszystko jedno, nigdy go nie zawiodłem. Nawet kiedy chodziło o jego własną twarz. Zrobiłem z niego Jawajczyka, jeśli pan pamięta. I Szweda, i Peruwiańczyka. Były jakieś zastrzeżenia? Nie było.

Czubki palców Steina podrygiwały niczym dłonie matrony suszącej garnitur pomalowanych paznokci.

- To ja dałem mu jego obecną twarz - kontynuował - ten arystokratyczny wygląd, dokładnie to, czego chciał: Anglik z wyższych sfer. Mógłby uchodzić za księcia z Pałacu Buckingham.

- Zrobił użytek z tego wcielenia - wtrącił oschle Dunkels.

- No i sam pan widzi! - wykrzyknął Stein. - Chociaż, oczywiście, twarz pana Smitha jest cudowna... eee... podatna. No i niemożliwa do zapamiętania. Zawsze mi powtarza, że zupełnie zapomniał, jak pierwotnie wyglądał.

Dźwigając się z głębokiego fotela, Dunkels przyznał mu rację.

- W porządku, Stein - powiedział obcesowo.

- Przepuszczę tego Jaggera przez maszynkę do mięsa i jeśli wyjdzie z tego koszerny, to go bierzemy. - Niemiec szczycił się swoją idiomatyczną angielszczyzną.

Spożyli wspólnie obfity lunch w apartamencie Steina, mieszczącym się w przybudówce na dachu kliniki, skąd roztaczała się jeszcze bardziej oszałamiająca panorama na największe bogactwo naturalne Szwajcarii. Gdy skończyli jeść, Stein zapytał ostrożnie Dunkelsa, czy naprawdę sądzi, że uda im się ta podmiana ról.

- No, a jakie jest pańskie zdanie? - odbił piłeczkę Niemiec. - Wiele zależy tu od pana.

Stein wyjaśnił, że podrobienie wyglądu obiektu nie jest trudne. W swojej karierze zawodowej upodabniał już ludzi do kogoś całkiem innego.

- Naturalnie - ciągnął - będę mógł przedstawić bardziej konkretną opinię na temat szans Jaggera, kiedy opowie mi pan trochę więcej o obiekcie. Na razie dostarczył mi pan tylko jego twarz w sześciu ujęciach, za co jestem wdzięczny, oraz informację, że jest powiązany z siłami zbrojnymi Stanów Zjednoczonych, chociaż nie wiem jeszcze, jakiego rodzaju.

Dunkels z trzaskiem stawów rozprostował splecione palce i podchwycił chytre spojrzenie Steina.

- Nazywa się Joe McCafferty - powiedział powoli, jakby ważąc każde słowo. - Jest oddelegowany przez UNACO - Organizację do spraw Zwalczania Przestępczości przy ONZ - do pracy w elitarnym Korpusie Służb Specjalnych, wystawiającym gwardię przyboczną amerykańskiego prezydenta. Obecnie McCafferty’emu przydzielono funkcję kierowania grupą ochrony na pokładzie Air Force One, czyli, jak panu zapewne wiadomo...

- Tak - przerwał mu Stein - wiem, co to jest Air Force One. To Boeing - 707, nieprawdaż? - wykorzystywany przez prezydenta w charakterze swego rodzaju latającego Białego Domu. Tak więc... - skojarzył sobie i gwizdnął z zachwytu.

- Tak więc McCafferty to ważna figura.

- Tak, to figura.

- A zatem chodźmy go obejrzeć - zapalił się Stein. - Mam oczywiście na myśli jego potencjalnego doppelgängera, sobowtóra, jego drugie, ja. - Zawiesił głos i po chwili dodał na wpół sam do siebie: - Wyobrażam już sobie minę McCafferty’ego odkrywającego, że się ni stąd, ni zowąd rozdwoił.

Komputerowa „maszynka do mięsa” Smitha, zainstalowana trzydzieści mil na północ od brazylijskiego miasta Săo Paulo, odznaczała się nadzwyczajną szybkością i sprawnością działania. Udzieliła aprobaty dla kandydatury Jaggera, zanim Dunkels doczekał się swojej kawy. Uprzejmy służący wręczył mu teleks i Niemiec osobiście zaniósł tę dobrą wiadomość Jaggerowi, który kwaterował w ustronnym, nawet jak na odosobniony charakter Kliniki Edelweiss, pokoju mieszczącym się w samym końcu skrzydła budynku.

Przedstawił się Jaggerowi i powiedział:

- Od tej chwili będzie mnie pan często widywał.

Dubler wstał i podał Dunkelsowi rękę z takim rozmachem, że aż klasnęły ich spotykające się dłonie. Uśmiechnął się szelmowsko i przedstawił:

- Cody Jagger. Prawdopodobnie po raz ostatni w tym wcieleniu.

Cztery godziny później Dunkels opuścił klinikę tym samym mercedesem, który go tu przywiózł. Dokładne prześwietlenie Jaggera przyniosło komputerowy werdykt: Cody Jagger jest naprawdę Cody Jaggerem. Jakkolwiek Dunkels, podobnie jak Smith, należał do ludzi bardzo wymagających, zadowolony był zarówno z psychologicznej, jak i fizycznej przydatności Jaggera do wcielenia się w rolę niejakiego Josepha Eamonna Pearse’a McCafferty’ego, pułkownika sił powietrznych Stanów Zjednoczonych (USAF), aktualnie szefa ochrony prezydenckiego samolotu Air Force One, oddelegowanego do 89 Skrzydła Transportowego Lotnictwa Wojskowego, stacjonującego w bazie sił powietrznych Andrews w stanie Maryland w USA.

Alpejskie szczyty były już niemal purpurowe w gasnącym świetle dnia, kiedy Stein zapukał do drzwi Jaggera i wszedł do pokoju nie czekając na zaproszenie.

- Połknął haczyk - stwierdził zwięźle dubler stojący przed podświetlanym lustrem toaletowym i żegnający się ze swą twarzą.

- Wspaniale - rozpromienił się Stein. - A więc Smith też go połknie. Moskwa powinna być bardzo, ale to bardzo rada.

- Fakt - przyznał Jagger. - To może być coś większego, niż spodziewamy się zarówno my, jak i oni. - I po chwili milczenia dodał: - Jest pan pewien, że Smith to kupi?

- No, no, no.

- Stein pogroził mu palcem.

- Pan Smith, jeśli łaska. To twoja pierwsza lekcja, Jagger.

Smith wsłuchiwał się w upływające dni. Ostatni meldunek Dunkelsa tchnął optymizmem. Dubler był idealny. Przygotowania do akcji trwały. Od wolności dzielił go zaledwie tydzień; wtedy świat dźwięku, obrazu i zapachu powróci znowu do swych normalnych proporcji.

Ale, co dziwne, wraz z powolnym upływem godzin znaczyło to dla Smitha coraz mniej i mniej. Liczyła się tylko zbrodnia, którą zaplanował na uczczenie swego powrotu do życia - wielka zbrodnia, zbrodnia, która zniszczy wiarygodność UNACO i stojącego na jej czele Malcolma Philpotta. Smith z całego serca nienawidził tego człowieka. To Philpott skazał go na koszmarną katalepsję uwięzienia - ale tym razem tryumfować będzie on, Smith, a UNACO przestanie istnieć.

Dunkels go nie zawiedzie. Nie zawiodą go ani Jagger, ani Stein. Fiasko, jak zawsze, kiedy do akcji wkraczał pan Smith, było nie do pomyślenia. Miał już kiedyś w garści wijącego się jak piskorz prezydenta Warrena G. Wheelera... i będzie go miał znowu.

Umysł Smitha ponownie wywołał przed oczy obraz zmodyfikowanego Boeinga 707 służącego Warrenowi G. Wheelerowi w charakterze Air Force One.

- Och, skarbie - mruknął pod nosem - ten okropny człowiek odebrał ci twoją zabaweczkę?

I po raz pierwszy od trzech lat, czterech miesięcy i osiemnastu dni szczery, niewymuszony śmiech wypełnił samotną więzienną celę położoną tak blisko jego ukochanego Paryża, że skazaniec odnosił wrażenie, iż czuje smród zalatujący z miejskich rynsztoków.

...