[ Pobierz całość w formacie PDF ]
//-->Dante AlighieriBOSKA KOMEDIAPrzekład: Edward Porębowiczver. 1.0 byJKorr(www.jkorr.toxic.pl)UWAGA !!!Tekst został przeze mnie zeskanowany i potraktowany programem OCR. Może zawierać błędy(literówki, itp.) Będę wdzięczny za wszelkie uwagi i komentarze.PIEKŁOPIEŚŃ IW życia wędrówce, na połowie czasu,Straciwszy z oczu szlak niemylnej drogi,W głębi ciemnego znalazłem się lasu.Jak ciężko słowem opisać ten srogiBór, owe stromych puszcz pustynne dzicze,Co mię dziś jeszcze nabawiają trwogi.Gorzko — śmierć chyba większe zna gorycze;Lecz dla korzyści, dobytych z przeprawy,Opowiem lasu rzeczy tajemnicze.Nie wiem, jak w one zaszedłem dzierżawy,Bo mną owładła senność jakaś dużaW chwili, gdy drogi zaniechałem prawej.Gdym jednak przybył do góry podnóża,Którą zaparty owy wądół kona,Stąd się, jak rzekłem, taki strach wynurza,Podniósłszy głowę, widzę, a ramionaGóry już swymi promieniami stroiGwiazda wodząca tuziemskie plemiona.Więc się z widoku tego uspokoiPrzestrach, w jeziorze serca rozkiełzanyPrzez noc bolesnej bezotuchy mojej.A jak człek z morza na ląd ratowanyZ piersią dyszącą staje i z dalekaOczyma jeszcze bada groźne piany,Tak, było, duch mój, podczas gdy ucieka,Pogląda za się na przebytą drogę,Co nie przepuści żywego człowieka.Więc gdy mdłe ciało odpoczynkiem wzmogę,Znów po bezludnych progach stopy nużę,Wciąż niżej mając wyprężoną nogę.Wtem tam, gdzie ścieżka strzelała ku górze,Znienagła mi się zjawiła u stokuZwinna Pantera o plamistej skórze.Ta z mej osoby nie spuszczała wzrokuI tak męczyła w moim wstępowaniu,Że kilka razy chciałem wracać kroku.Była to właśnie chwila na zaraniu:Wschodziło słońce z onym gwiazd orszakiem,Co z nim świeciły, gdy w pierwozadrganiuŚwiata Pramiłość wiecznym pchnęła szlakiemPrzepiękne twory; więc ta pora świeżaI wiosny bliskość były dla mnie znakiem,Że przecież ujdę pstrokatego zwierza;Ale tuż trwogę poczułem niemałą,Gdy Lew przede mną wyrósł u pobrzeża.Głowę podnosił i jak mi się zdało,Szedł prosto na mnie, taki wściekły z głodu,Że przerażone powietrze truchlało.Potem Wilczyca, nabrzmiała od płoduŻądz wszelkich, mimo że chuda i sucha,Sprawczyni nieszczęść mnogiego narodu,Swoim widokiem zgnębiła mi duchaI w takie wreszcie strąciła rozpacze,Że dojścia szczytu sczezła mi otucha.A jak z wygranej ucieszeni gracze,Kiedy przeciwny zasię wiatr powieje,Bledną i wszystka myśl się w nich rozpłacze,Tak ja od zwierza porywczości mdlejęI, odpychany, cofam się ze skałyW stronę przepaści, gdzie słońce niemieje.Już moje stopy w dół się obsuwały,Gdy przed oczyma kształt się zjawił mglisty,Jakby milczeniem długim spowietrzały.Gdym go obaczył w puszczy opoczystej:„Pożal się, proszę — wołam do zjawienia —Cień-li czy człowiek jesteś rzeczywisty!"„Nie człowiek, jednak z ludzkiego plemienia;Ojców Lombardów miałem — rzekła mara —Z mantowańskiego oboje nasienia.Urodziłem się za Jula Cezara,A za Augusta cnego żyłem w Rzymie,Gdy panowała bogów icłamnych wiara.Poetą byłem i w epicznym rymieUszłego z dumnej Ilionu ruinyAnchizowegom syna głosił imię.A ty, przecz wracasz w nieszczęsne doliny?Czemu nie śpieszysz na górę, rodziceWesela, gniazdo radosnej nowiny?"„Więc Wergilego oglądam? Krynicę,Skąd płynie słowa strumień tak obficie?" —Odezwałem się, zasromawszy lice.„O ty, poetów światło i zaszczycie!Niech mię zalecą miłość i uwaga,Com z nią na myśli twojej szedł wykrycie.Ty jesteś Mistrz mój, ty moja Powaga:Przez cię jedynie styl mój nabył piętnaSztuki, skąd dzisiaj moja cześć się wzmaga.Płoszy mię bestia, przejściu memu wstrętna:Dopomóż, mędrcze sławny! Oto ginęZ trwogi i żywiej dygocą mi tętna".„Ścieżki potrzeba obrać tobie ine —Rzekł, widząc oczu moich zapłakanie —Jeżeli przebrnąć życzysz tę gęstwinę.Bo owa bestia, co mię wołasz na nię,Nikomu drogą swoją przejść nie daje:Póty przeszkadza, aż w nim dech ustanie.A tak złośliwe chowa obyczaje,Że zachłannościąjej chciwość się mnożyI tym głodniejsza, im się bardziej naje.Rozliczny jest zwierz, z którym cudzołożyI dotąd będzie, aż nadejdzie żwawyChart, co ją na śmierć w boleściach umorzy.W glebie ni kruszcu nie poszuka strawy,Jedno w rozumie, mocy i miłości;Ojczyzna jego: pośród Feltr dzierżawy.Nędznej Italii on wybawi włości,Dla których Turnus, Kamila dziewica,Euryjal, Nizus położyli kości.Odeń ścigana z grodu w gród WilczycaNa powrót w piekieł dostanie się władze,Skąd ją przysłała zawiść zazdrośnica.A ja tak dbale o twym dobru radzę,Żeć przewodnikiem będę; skroś tej góryPrzez wiekuiste miejsca przeprowadzę,Kędy usłyszysz rozpaczliwe chóry,Przyjrzysz się duchów przebolesnej rzeszy,Co z wszystkiej piersi woła o skon wtóry.Potem tych ujrzysz, których płomień cieszy, [ Pobierz całość w formacie PDF ]