[ Pobierz całość w formacie PDF ]

ALISON ROBERTS

DOBRANA PARA

(The Surgeon’s Perfect Match)

Tłumaczył: Zbigniew Kasprzyca

Wydanie polskie: 2007

Wydanie oryginalne: 2006

Wszystkie postacie w tej książce są fikcyjne. Jakiekolwiek podobieństwo do osób rzeczywistych – żywych lub umarłych – jest całkowicie przypadkowe.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

To drżenie było ledwie wyczuwalne, lecz wystarczająco silne, by obudzić jej niepokój.

Czy da sobie radę?

Najmniejszy błąd groził katastrofą. Miała przed sobą maleńkie serce trzyletniego chłopca. Na ubytek w przegrodzie międzykomorowej wystarczyło tylko położyć kawałeczek dakronu. Holly Williams, przygotowująca się do specjalizacji z kardiochirurgii, już trzymała w szczypcach łatkę w kształcie łezki.

Jeśli to drżenie to tylko emocje, jakie towarzyszą każdemu, gdy robi coś po raz pierwszy w życiu, to na pewno nad nim zapanuje. Z uporem dążąc do wyznaczonego celu, już nieraz stawała na wysokości zadania.

Ale równie dobrze mogło to być zmęczenie fizyczne, z którym jeszcze nie nauczyła się skutecznie walczyć. Jednak świadomość, że to dziecko może ponieść konsekwencje porażki w jej walce z sobą samą, była dla niej wyjątkowo przykra.

Zmuszając się do takiego wysiłku, mogła popełnić nieodwracalny błąd. A jeśli...?

– Holly, poradzisz sobie.

Fala otuchy, którą niosły te słowa, przeniknęła ją do głębi. Ból w łydkach nagle ustąpił, ucisk w żołądku ustał, a palce odzyskały pewność.

Oczywiście, że da sobie radę. Zbyt ciężko pracowała, by zmarnować taką szansę realizacji swoich marzeń.

Chce zostać kimś więcej niż asystentką.

Co z tego, że ten zabiegto niemal rutynowa opera

Że do tego etapu przygotował małego pacjenta jeden z najlepszych specjalistów kardiochirurgii dziecięcej? To ona trzyma teraz igłę oraz łatkę z dakronu. To ona dokończy ten zabiegna otwartym sercu. Niewielu jest w kraju specjalistów, którzy powierzyliby stażystce tak poważne zadanie.

Jej opiekun naukowy obdarzył ją zaufaniem, którego jak dotąd nie zawiodła. Ryan Murphy zaszczepił w niej poczucie wiary w siebie.

– Zacznij od prawego brzegu – podpowiedział jej spokojnym głosem. – Dalej szyj w kierunku przeciwnym do wskazówek zegara.

Drobne szwy. Przez tkankę sercową, potem przez krawędź łatki. Jeszcze raz. I jeszcze raz.

– Doskonale.

Ostatni szew zawiązany i obcięty. Wzięła głęboki oddech.

– Chcesz kontynuować? – zapytał.

Przeniosła wzrok na parę brązowych oczu spoglądających na nią znad maski chirurgicznej. Ton głosu Ryana się nie zmienił, ale Holly wyczuła w nim nutkę dumy.

– Tak. Dziękuję.

– Nie ma za co. Zauważ, że wolno mi teraz czuć się jak na wakacjach.

Nie do końca. Rejestrował wszystko, co się działo na stole operacyjnym. Nadzór i pomaganie Holly wymagały od niego o wiele więcej wysiłku, niż gdyby operował sam. Kolejnym etapem operacji było odłączenie bajpasu.

– Sprawdziłaś, czy w aorcie nie ma powietrza?

– Tak. – Zaczęła wkłuwać igłę w lewą komorę serca.

– Trafiłaś dokładnie tam, gdzie trzeba – pochwalił ją.

Oczekiwanie, aż serce podejmie akcję, wydało się jej trwać tak długo, że aż zamarła z przerażenia. Czy coś poszło nie tak?

Utkwiła wzrok w nieruchomym sercu małego pacjenta. Jednocześnie odnotowała za plecami ledwie wyczuwalny ruch. Nikt nie zauważył, że ramię Ryana prawie dotknęło jej ramienia. Dodał jej otuchy dokładnie w momencie, gdy małe serduszko drgnęło po raz pierwszy.

To był pojedynczy skurcz, ale cały zespół odetchnął z ulgą. Po chwili serce podjęło normalną pracę, a następnie poruszyła się klatka piersiowa, płuca nabrały powietrza i zaczęły wypełniać swoją funkcję. Holly kończyła procedury. Wcześniej wielokrotnie wykonywała poszczególne części operacji, ale dopiero teraz przeszła samodzielnie przez wszystkie etapy. Jej całe ciało było obolałe ze zmęczenia.

Nie była w stanie dłużej ukrywać drżenia.

Ryan jednak nie spieszył się z propozycją przejęcia operacji. Nawet wówczas gdy Holly dopiero za drugim razem udało się zawiązać ostatni szew. Odciął tylko nadmiar nici i zwrócił się do anestezjologa.

– Jak wygląda sytuacja?

– W porządku. Ciśnienie w normie. Saturacja dziewięćdziesiąt osiem procent.

– Zdaje się, że lepszej ten maluch nigdy nie miał. Kończysz już, Holly?

Jeszcze raz sprawdziła dreny i umocowała opatrunek.

– Skończyłam.

– Jestem bardzo zadowolony. – W głosie Ryana dało się słyszeć pochwałę. – Dobra robota, Holly.

– Gratulacje! – podchwycił cały zespół. Wszyscy mieli świadomość, że ta operacja, przeprowadzona prawie w całości samodzielnie przez Holly, to ogromny krok naprzód w jej staraniach, by zostać kardiochirurgiem dziecięcym.

Mimo to jej nieudolność przy zakładaniu ostatnich szwów nie mogła przejść niezauważona. Ilu obecnych przy operacji, łącznie z samą Holly, odetchnęło z ulgą, że nie stało się to wcześniej? Ilu się zastanawiało, czy Ryan nie okazał jej zbyt wiele zaufania, lub pomyślało, że Holly nie nadaje się do specjalizacji, którą sobie wymarzyła?

Pielęgniarka na oddziale intensywnej opieki rzuciła jej wymowne spojrzenie.

– Holly, wyglądasz jak zmora! Jesteś blada jak płótno. Dobrze się czujesz?

– Dobrze.

Pielęgniarka w skupieniu ustawiała aparaturę wokół łóżka małego pacjenta.

– Rodzicie Calluma są w pokoju obok. – Jeszcze raz sprawdziła wskaźniki, po czym zwróciła się do Ryana. – Można by ich poinformować o przebiegu operacji, a potem niech przyjdą tutaj. Mam nadzieję, że operacja się udała.

– Proszę zapytać chirurga, który operował – odparł Ryan, spoglądając na Holly.

– Poszło całkiem dobrze – powiedziała skromnie Holly.

– Podręcznikowo dobrze – uzupełnił jej wypowiedź Ryan. – Chodźmy obwieścić dobrą nowinę rodzicom Calluma. Może zdążymy wypić kawę, zanim przejdziemy do innych zajęć?

– Nie liczcie na to – ostrzegła ich pielęgniarka. – Zespół neonatalny już wiezie do nas noworodka z objawami sinicy.

– Ile mamy czasu?

– Około trzydziestu minut.

– Kardiologia gotowa?

– W pełnej gotowości.

Holly przysłuchiwała się tej wymianie zdań bez entuzjazmu. Na popołudniowy obchód z pewnością znajdzie siły. Lecz jeśli drażnią ją nawet komentarze na temat jej wyglądu, to czy wystarczy jej energii, aby asystować przy tak bardzo ciężkim przypadku?

– W takim razie – zaczął Ryan głosem nie zdradzającym podobnych obaw – kawa jest najważniejsza. Holly, włącz czajnik, a ja porozmawiam z rodzicami Calluma.

– Ale...

Żadnych „ale” – rzucił stanowczo. – Muszę się napić kawy!

No cóż, z wiadomych względów nie mogą zamienić się rolami.

Chwilę później w pokoju dla personelu Holly z rezygnacją opadła na fotel i przymknęła powieki.

Jego stażystka śpi.

Cicho zamknął za sobą drzwi. Nie było go ponad godzinę. Długo rozmawiał z rodzicami małego Calluma, zaprowadził ich do jego łóżeczka i jeszcze raz go zbadał. Na korytarzu dowiedział się, że karetka z nowym pacjentem właśnie przyjechała. Noworodek był w poważnym stanie, więc operacja powinna się zacząć niezwłocznie. Aby postawić diagnozę, potrzebne są wyniki rentgena i echo serca. Czyli zostało mu jeszcze kilka minut.

Akurat chwila na kawę.

Może to dobry moment na rozmowę z Holly?

Nie poruszyła się, gdy wszedł do pokoju. Za chwilę zacznie się przerwa na lunch i będzie tu tłum ludzi.

Po raz pierwszy widział ją pogrążoną we śnie. Widok bezbronnej, uśpionej kobiety ścisnął go za serce. Taka piękna. Mogłaby być modelką.

Westchnął cicho i podszedł do kozetki. Nie powinien był zmuszać jej do wykonania aż tak dużej partii operacji. Wspomniał moment, gdy poczuł, że Holly traci wiarę w siebie.

Ani przez chwilę nie wątpił w jej umiejętności. Jeśli do osiągnięcia celu potrzebna jest odwaga i determinacja, Holly Williams nie ma sobie równej. Niestety jest u kresu swoich możliwości. Inni jeszcze tego nie zauważyli, ale on zbyt dobrze ją wyczuwał, by nie widzieć, co się z nią dzieje.

Ostrożnie postawił na stole dwa kubki i sięgnął po słoik z kawą.

Tak. Najwyższy czas z nią porozmawiać.

– Holly...

Na dźwięk swojego imienia natychmiast otworzyła oczy.

– Odpoczęłaś trochę? – zapytał.

Kiwnęła głową i wzięła parujący kubek z jego dłoni.

Zawstydzona, że Ryan widział, jak spała, unikała jego wzroku. Z przerażeniem spojrzała na zegar na ścianie za jego plecami.

– Boże! Spałam prawie godzinę!

– Musiałaś odpocząć.

– Myślałam, że wrócisz za pięć minut. Czekałam, aż woda się zagotuje. – Z niedowierzaniem potrząsnęła głową. – Ryan, przepraszam. To okropne.

– Nic się nie stało.

– Wedługmoich zasad zasypianie w pracy jest niedopuszczalne.

Próbowała zagłuszyć niepokój, który towarzyszył jej od wielu dni. Martwiło ją, że wszystko idzie zbyt szybko w złym kierunku i wkrótce przyjdzie jej przyznać się do porażki. Podniosła wzrok na Ryana, licząc, że nie dostrzeże strachu w jej oczach.

– Dlaczego tak się o mnie troszczysz?

Rozciągnął wargi w szerokim uśmiechu i usiadł obok niej.

– Jak brzmi to hasło reklamowe kremu przeciwko zmarszczkom? „Ponieważ jesteś tego warta”?

Jak zawsze i tym razem udało mu się ją rozbawić. Potrafił rozśmieszyć każdego: swoich małych pacjentów oraz ich rodziców. Potrafił też jak nikt inny rozmawiać z ludźmi.

– Dajesz mi co drugi nocny dyżur, mam więcej wolnych dni niż inni stażyści, a teraz na dodatek zaczynam zasypiać w pracy! – prychnęła.

– Masz za sobą trudną operację. – Uniósł kubek w uroczystym geście. – Mogę tylko powtórzyć, że poszło ci bardzo dobrze. Nawet nie chcę wspominać mojej pierwszej łatki na sercu. W połowie szycia mój opiekun mruknął, że trzeba wezwać hydraulika, żeby uszczelnić przecieki, i nie pozwolił mi kontynuować.

– Nie wierzę. – Patrzyła mu prosto w oczy. – Dlaczego pozwoliłeś mi zrobić wszystko do końca?

– Bo uznałem, że potrafisz.

– Nie mogłeś tego wiedzieć. Ja sama nie wiedziałam. Robiłam to po raz pierwszy.

– Posiadasz wystarczająco dużo umiejętności. Kiedyś należy rozpostrzeć skrzydła.

– Mogło mi się nie udać.

– Jasne. Ja też mógłbym coś spaprać. Ale takie ryzyko jest zawsze. – Przybrał poważny wyraz twarzy. – Odkąd cię znam, zawsze chciałaś zrobić specjalizację z kardiochirurgii. A to będzie już dwa lata, prawda?

– Z przerwami – przytaknęła.

– Moim zdaniem jesteś odpowiedzialna i starasz się robić wszystko na miarę swoich umiejętności. A twoje umiejętności są powyżej przeciętnej.

– Nie myślę teraz o ryzyku błędu w sztuce lub komplikacji pooperacyjnych. – Wpatrywała się w dno kubka. – Chodzi mi o fizyczny brak sił. A gdybym zasłabła przy stole operacyjnym, albo zaczęła się trząść?

– Ale nic takiego się nie wydarzyło.

– Wziąłeś na siebie ogromne ryzyko. – Z trudem dobierała słowa. – Z jednej strony jestem ci ogromnie wdzięczna, ale z drugiej myślę, że nie powinieneś tego robić.

– To mój obowiązek.

– Przestałam być tego pewna. – Potrząsnęła z rezygnacją głową.

– Co masz na myśli?

– Może nadszedł czas spojrzeć prawdzie w oczy. Na drodze do celu napotykam poważne trudności. – Odetchnęła głęboko. Niełatwo było się przyznać, że jej tak zażarcie broniona niezależność to zbyt mało. – To nie fair, że korzystam z tak ogromnego wsparcia innych.

Przyglądał się jej z wyrazem powagi na twarzy.

– Walczysz ze swoim problemem, odkąd się znamy, i nie pamiętam, żebyś choć raz pomyślała o kapitulacji. Czy coś się zmieniło? Odniosłaś wrażenie, że dziś rano nałożyłem na ciebie zbyt wielką odpowiedzialność? Przykro mi, jeśli tak czujesz. Nie chciałem...

Nie pozwoliła mu dokończyć.

– Nie o to chodzi. Nigdy nie wymagałeś ode mnie zbyt wiele. Zdaje się, że doskonale wiesz, ile pracy trzeba dać ludziom, aby pomóc im odkryć własne możliwości, nie niszcząc ich wiary w siebie. Jesteś znakomitym nauczycielem.

– Więc o co chodzi? Jesteś przemęczona?

– Zawsze jestem zmęczona.

– To znaczy, że nic się nie zmieniło. – Jego oczy pociemniały z niepokoju. – Czy potrzebujesz częściej poddawać się dializie?

– Możliwe. Dzisiaj mają mi robić analizę krwi. – Wpatrywała się w resztki kawy w kubku. – Dializuję się już cztery razy na tydzień. Niedługo zaraz po pracy będę codziennie kłaść się do łóżka z maszyną do dializy. – Starała się potraktować z humorem tę sytuację. – W ankietach nie powinnam stawiać krzyżyka obok pozycji „niezamężna”. Od lat mam stałego partnera.

– To przelotny romans. – Ryan nie wyglądał na ubawionego. – Wiesz przecież, że po przeszczepie nerki twoje życie wróci do normy.

– Jasne.

– Zauważyłem, co się zmieniło. Czułem, że w zeszłym miesiącu podejrzanie spokojnie pogodziłaś się z zawodem, który cię spotkał.

– Dotarło to do mnie dopiero teraz. Tak niewiele brakowało... – Rozczarowanie bolesnym ciężarem leżało jej na sercu. – Lepiej byłoby, gdybym od razu się dowiedziała, że ta nerka nie jest dla mnie, zamiast przygotowywać się do operacji. Leżałam już na stole, ale zamiast przeprowadzić operację odesłano mnie do domu. To było straszne.

– O ile pamiętam, tuż przed operacją okazało się, że nerka dawcy nie nadaje się do przeszczepu.

– Tak. Wielotorbielowa. Tak jak moja. Czy to nie ironia losu?

– Nie. – Ryan delikatnie ścisnął jej dłoń. – Ale rozumiem twoje rozczarowanie. Czekasz już bardzo długo.

Współczucie, które jej okazał, z pewnością wywołałoby łzy wzruszenia na niejednej twarzy, ale Holly Williams nigdy nie płakała z powodu choroby. Po prostu starała się realizować swoje życiowe plany. Przynajmniej tak było do niedawna.

Wyjęła z kieszeni fartucha drugi pager, który zawsze nosiła przy sobie. Tylko jeden jedyny raz przyniósł jej upragnioną wiadomość.

– To już ponad dwa lata – powiedziała w zadumie. – Zapisałam się na listę oczekujących natychmiast, gdy okazało się, że regularnie muszę poddawać się dializie.

– Nadal jesteś na tej liście – powiedział. – Na jednym z pierwszych miejsc. Właściwa nerka może nadejść w każdej chwili.

– Z moją grupą krwi? Mam grupę zero, ale to nie oznacza, że łatwiej znaleźć dla mnie dawcę.

– Mnie to mówisz?

– Z taką grupą krwi jestem idealnym dawcą, ale jako biorca mogę liczyć tylko na dawcę z grupą zero. Może pobierzesz mi krew, którą dzisiaj mam oddać na comiesięczne badania?

– Oczywiście. – Wypił ostatni łyk kawy, ale nie spieszył się z odejściem. Na twarzy miał wyraz determinacji. – Cieszę się, że poruszyliśmy ten temat.

– Tak? – Czy on chce zwolnić ją z dalszej praktyki?

– Ostatnio dużo myślałem o twojej sytuacji. Szczególnie po tej nieudanej próbie przeszczepu w ubiegłym miesiącu.

Z rezygnacją oczekiwała dalszego ciągu. Wyraźnie chciał, aby przestała pracować w pełnym wymiarze godzin. Dostatecznie długo wierzył, że należy dać jej szansę. Ale teraz przejrzał na oczy. Wiara, że dawca znajdzie się, zanim będzie za późno, to wiara w cud, który ma coraz mniejszą szansę na urzeczywistnienie.

Ta szansa jest bliska zeru.

W drzwiach stanęła pielęgniarka, więc Holly skwapliwie skorzystała z okazji, by zmienić temat.

– Cześć, Sue! Jak się czuje Callum?

– Nieźle. – Sue usiadła przy stole. – A co wy tu robicie? Słyszałam, że lada chwila ma pojawić się pacjent z poważną wadą serca.

– Chyba już dawno go przywieźli. – Holly odwróciła wzrok na Ryana. – Dlaczego nikt nas nie zawiadomił?

– To dziewczynka. Zajrzałam do niej, gdy piliście kawę. Przepraszam, powinnam była was zawiadomić.

– Więc powiedz nam to teraz.

Ryan wstał i zebrał ze stołu kubki.

– Dziecko urodziło się w terminie – mówiła pielęgniarka. – USG w łonie matki nie wykazało nieprawidłowości. Mała ma objawy sinicy nawet przy stuprocentowym nasyceniu. Podejrzewają transpozycję dużych tętnic. Chyba już zrobili echo serca. Chodźmy.

Powrót do szpitalnej rutyny bardzo Holly odpowiadał. Szkoda tylko, że ich rozmowa zeszła na tematy osobiste. Wychodząc, posłała Sue ciepły uśmiech w podzięce za to, że przyszła w odpowiednim momencie, czyli zanim Ryan ją zwolnił.

W drodze do izby przyjęć wymieniali uwagi wyłącznie na temat spraw zawodowych.

– Transpozycja to dość rzadki przypadek, prawda?

– Na szczęście.

– Zdaje się, że nie wymaga natychmiastowej interwencji.

– Tak. Ale zwykle zabiegwykonuje się w ciągu pierwszych dwóch tygodni po porodzie, dopóki lewa komora serca wytrzymuje zwiększone ciśnienie.

– Przy zabiegu stosuje się metodę Rashkinda? – Holly z przyjemnością okazywała zainteresowanie.

– Widziałaś, jak to się robi?

– Nie. – Choć jeszcze przed chwilą martwiła się o stan swojego zdrowia, teraz o nim kompletnie zapomniała. Perspektywa poznania czegoś nowego całkowicie ją pochłonęła.

– Czuję, że chciałabyś to zobaczyć. – Uśmiechnął się do niej szeroko.

– A mogę?

– Oczywiście. Będzie to znakomita lekcja. Szczerze mówiąc, sam chciałbym zobaczyć naszych chirurgów w akcji.

– A obchód?

– Znajdziemy na to czas. Musimy jeszcze przekonsultować operację pacjenta z nadciśnieniem płucnym.

– W jakim wieku?

– Ma trzynaście miesięcy.

– Chodzi ci o Leo?

– Nie mów, że już go widziałaś?

– Ale nie jako pacjenta do operacji. Jest na oddziale już od kilku dni. – Uśmiechnęła się zmieszana. – Przyłapałeś mnie wczoraj, gdy bawiłam się z nim w chowanego, zamiast wypełniać dokumenty do wypisów.

– A potem straciłaś mnóstwo czasu, żeby to nadrobić. Nic dziwnego, że teraz nie czujesz się najlepiej.– Zatrzymał się przed wejściem na oiom dla noworodków i spojrzał na nią uważnie. – Znajdziesz dość siły?

– Teraz na pewno nie zasnę. – Uniosła głowę zdecydowanym gestem. – Oczywiście, że jestem gotowa.

Wyczuwał, że Holly będzie pracować, aż padnie ze zmęczenia. Ona nigdy się nie poddaje.

Teraz, na przykład, spędziła dużo czasu z rodzicami małej Grace. Chcąc rozproszyć ich strach, narysowała układ żył w sercu ich maleństwa i cierpliwie tłumaczyła im to, czego nie zdołali pojąć podczas rozmowy z kardiochirurgami.

– Aorta dostarcza z serca krew do całego organizmu. Widzicie, w tym miejscu, z prawej strony wychodzi z serca. A właśnie z tej strony powinna wychodzić żyła płucna. To znaczy, że krew bogata w tlen nie rozchodzi się po całym ciele. Stąd sinienie wargi paluszków.

– Ale tę wadę można usunąć, prawda? – Głos ojca Grace zabrzmiał wręcz agresywnie.

Holly odpowiedziała mu uśmiechem pełnym zrozumienia.

– Operacja ma na celu przywrócenie prawidłowego układu żył.

– Dlaczego nie można zrobić tego od razu? Po co ta cała sprawa z balonikiem?

– To bardzo poważna operacja. Zanim do niej przystąpimy konieczne są dodatkowe badania.

– Czy mogę przy niej zostać? – zapytała mama dziewczynki, patrząc na inkubator.

– Oczywiście. Operacja odbędzie się dzisiaj i nie powinna potrwać zbyt długo.

– Pani też tam będzie?