[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Alex Kava
W ułamku sekundy
PROLOG
Więzienie stanowe North Dade
Miami, Floryda
Halloween, piątek, 31 października
Del Macomb otarł pot z czoła. Sztywny materiał munduru przykleił mu się do
pleców, a dopiero dochodziła dziewiąta rano. Jak to możliwe, żeby w październiku
było tak parno i wilgotno?
Del dorastał w Minnesocie na północ od Hope. W jego rodzinnych stronach na
jeziorze Silver Lakę właśnie o tej porze zaczynał tworzyć się lód, a pastor Macomb,
ojciec Dela, pisał kazania, patrząc na odlatujące dzikie gęsi.
Znów otarł z czoła mokre strużki. Rozmyślając o ojcu, przypomniał sobie, że
powinien się ostrzyc. Co za bzdury przychodzą mu do głowy? Jakby tego było mało,
nagle zatęsknił za domem.
- Co za pieprzniętego gnoja podwozimy dziś naszym wózkiem?
Wyrwany z zadumy Del wzdrygnął się, a zaraz potem skrzywił. Prostacki język jego
partnera, Benny’ego Zeeksa, zawsze go drażnił. Zerknął na barczystą postać byłego
żołnierza piechoty morskiej, by sprawdzić, czy ten zauważył jego reakcję. Nie miał
ochoty wysłuchiwać kolejnego wykładu o maminsynkach i prawdziwych facetach,
choć z drugiej strony mógł się sporo od Benny’ego nauczyć.
- Powiedzieli, że nazywa się Stucky. - Nie wiedział, czy Benny go usłyszał, bo
wyraźnie był czymś zaaferowany.
Benny Zeeks stał się żywą legendą więzienia stanowego North Dade nie tylko
dlatego, że pracował tu już dwadzieścia pięć lat. Sam staż jeszcze o niczym nie
świadczył. Podziw wzbudzało jednak to, że większość czasu spędził przy celach
śmierci, a nawet w skrzydle X. Del widział jego blizny, pamiątki po wygranych
bójkach z lokatorami skrzydła X, którzy próbowali uniknąć zamknięcia w ciasnych jak
trumna jednoosobowych celach.
Patrzył, jak Benny niedbale podciąga rękawy na żylastych rękach, przy okazji
obnażając jedną z legendarnych blizn. Krzyżowała się z tatuażem, polinezyjską
tancerką, która zyskała w North Dade czerwoną krechę na brzuchu, jakby była
przecięta na pół. Benny potrafił ją roztańczyć, zginając rękę i wprawiając przedramię
w powolne seksowne kołysanie, podczas gdy górna część ręki zastygała nieruchomo.
Tatuaż fascynował Dela, zarazem intrygował i odpychał.
Teraz jego partner powoli, ostrożnie wspinał się po wąskich stopniach
prowadzących do kabiny, by zająć miejsce pasażera w opancerzonej furgonetce.
Ruszał się wolniej niż zwykle, co było oczywistym znakiem, że miał następnego kaca.
Del wskoczył za kierownicę, zapiął pas i po raz kolejny udawał, że niczego nie widzi.
- Co to za sukinkot? - spytał Benny, odkręcając termos krótkimi spiczastymi palcami
i łapczywie dobierając się do kawy.
Del chciał mu powiedzieć, że kofeina tylko zwiększy jego problem, ale cztery
tygodnie w nowej pracy zupełnie wystarczyły, by przekonać się, że Benny’emu
Zeeksowi nie mówi się takich rzeczy.
- Mamy dzisiaj zmianę Brice’a i Webbera.
- A czemu, do cholery?
- Webber złapał grypę, a Brice złamał rękę.
- Jak się, kurwa, łamie ręce?
- Słyszałem tylko, że ją złamał, ale nie wiem, jak. Pomyślałem, że masz dość naszej
zwykłej rutyny, tej samej trasy każdego dnia. No i te korki w drodze do sądu. Dziś
będzie inaczej.
- Taa, dobra, dosyć tej papierkowej roboty. - Benny wiercił się niespokojnie, jakby
przeczuwał jakieś kłopoty wynikłe ze zmiany codziennego toku zajęć. - A skoro to
rundka Brice’a i Webbera, to znaczy, że dupek jedzie do Glades, co? Biorą go pod
ścisłą opiekę do pieprzonej rozprawy. No to musi być z niego nie lada skurwiel, jak
nie chcą go trzymać w naszym pieprzonym areszcie.
- Nazywa się Albert Stucky, tak mówił Hector. Podobno nie jest wcale taki zły,
nawet inteligentny i sympatyczny. Miał się zgodzić z tym, że Jezus Chrystus go
zbawi.
Del czuł, że Benny patrzy na niego spode łba. Przekręcił kluczyk, furgonetka
drgnęła, zadudniła, a on uzbrajał się przeciw cynizmowi Benny’ego.
Włączył klimatyzator, który uderzył w nich gorącym powietrzem. Benny wyciągnął
rękę i wyłączył go.
- Niech najpierw silnik trochę popracuje. Nie będzie nam ru walić cholernym
tropikiem prosto w gębę.
Del poczuł, że jego twarz robi się czerwona. Nie był pewny, czy kiedykolwiek uda
mu się zdobyć szacunek partnera. Zignorował gotującą się w nim złość i opuścił
szybę. Wyjął książkę wozu i zanotował stan licznika i benzyny, żeby uspokoić się przy
rutynowych czynnościach.
- Chwila - odezwał się Benny. - Albert Stucky, mówisz? Czytałem o nim w „Miami
Herald”. Fede-ralsi przezwali go Kolekcjoner.
- Federalsi?
- Taa, FBI. Jezu, mały, czy ty nic nie przyswajasz?
Tym razem Dela parzyły nawet uszy. Odwrócił głowę i udał, że sprawdza coś w
bocznym lusterku.
- Ten Stucky - ciągnął Benny - poszlachtował trzy czy cztery kobitki, i nie tylko tu,
na Florydzie. Zasrany z niego skurwysyn. Jeżeli zdaje mu się, że znalazł Jezusa
Chrystusa, założę się, że chce ratować swój pieprzony tyłek przed Starym
Elektrykiem.
- Ludzie się zmieniają. Nie wierzysz, że człowiek może się zmienić? - Del zerknął
na Benny’ego, który miał brwi ozdobione kropelkami potu i patrzył przekrwionymi
oczami.
- Jezu, chłoptysiu. Założę się, że wciąż wierzysz w Świętego Mikołaja. - Benny
potrząsnął głową. - Tego gościa wysyła się do Glades, do więzienia o zaostrzonym
rygorze, bo ma tam bezpiecznie doczekać rozprawy, a potem dostać swoje wolty, a nie
dlatego, że znalazł pieprzonego Jezusa Chrystusa.
Benny odwrócił wzrok, patrząc za okno i popijając kawę. Nie zauważył, że Del
skrzywił się po raz wtóry. Nie mógł inaczej. Ta nagła reakcja, nieunikniona jak
podrapanie swędzącego miejsca, była efektem dwudziestu dwu lat spędzonych z ojcem
kaznodzieją. Czysty, podświadomy odruch.
Del wsunął książkę wozu do bocznej kieszeni i wrzucił pierwszy bieg. W bocznym
lusterku widział betonowe więzienie. Słońce waliło na plac, gdzie kilkunastu
więźniów spacerowało w kółko, dzieląc się papierosami i jakoś znosząc ten skwar. Jak
mogło sprawiać im to przyjemność, skoro nie było tam cienia? Del dołączył tę uwagę
do swojej listy, na której umieszczał przypadki niewłaściwego traktowania więźniów.
Kiedy pracował w Minnesocie, był z niego całkiem waleczny aktywista zabiegający o
reformy w więziennictwie. Ostatnio za bardzo zajęła go przeprowadzka i nowa praca,
ale kontynuował tę listę z nadzieją, że wykorzysta ją, kiedy czas na to pozwoli. Krok
po kroku dotarł w swoim rozumowaniu do bardzo kontrowersyjnych pomysłów, na
przykład takich jak postulat likwidacji skrzydła X.
Kiedy zbliżyli się do ostatniej bramki, zerknął we wsteczne lusterko. O mało nie
podskoczył, bo więzień patrzył prosto na niego. Przez grubą szybę Del widział tylko
świdrujące czarne oczy, które przyglądały mu się w lusterku.
Rozpoznał coś w tym wzroku i poczuł ucisk w żołądku. Widział takie spojrzenie
przed laty. Był wówczas jeszcze chłopcem i towarzyszył ojcu w wyjeździe. Spotkali
się wówczas ze skazanym, którego ojciec Dela poznał podczas jednej z
duszpasterskich wizyt w więzieniu. Teraz więzień wyznał wszystkie przerażające,
niewyobrażalne rzeczy, które zrobił swojej rodzinie - żonie, piątce dzieci, a nawet psu
- zanim ich zamordował.
Dla chłopca było to traumatyczne przeżycie, ale jeszcze gorsza była przyjemność,
jaką więzień wyraźnie czerpał z relacjonowania każdego szczegółu i sprawdzania,
jakie wrażenie robi to na dziesięciolatku. Teraz Del ujrzał to samo spojrzenie w oczach
mężczyzny, który siedział z tyłu opancerzonej furgonetki. Po raz pierwszy od
dwunastu lat miał wrażenie, że patrzy prosto w oczy samemu złu.
Odwrócił się, unikając pokusy, żeby znowu zerknąć w lusterko. Wyjechał za
ostatnią bramkę na autostradę. Nareszcie mógł się zrelaksować. Lubił prowadzić. Miał
wtedy czas podumać o tym i owym. Kiedy skręcił w lewo, zatopiony w myślach
Benny nagle się zdenerwował.
- Do cholery, I-95 jest w drugą stronę.
- Wybrałem skrót. Droga 45 nie jest tak zapchana, przyjemniej się nią jedzie.
- Pieprzę taką przyjemność.
- Zyskamy pół godziny. Dostarczymy więźnia i będziemy mieli czas na lunch.
Wiedział, że partnerowi spodoba się taka propozycja, miał nawet nadzieję, że zrobi
na nim wrażenie. Nie mylił się. Benny przestał się rzucać i nalał sobie kolejną porcję
kawy. Del wyciągnął rękę i nacisnął guzik klimatyzatora. Tym razem kabinę zaczęło
wypełniać chłodne powietrze. Benny wynagrodził partnera rzadkim uśmiechem. Dela
ogarnął miły spokój. Nareszcie zrobił coś dobrze.
Po trzydziestu minutach jazdy mieli już za sobą korki Miami, kiedy z tyłu wozu
rozległo się jakieś walenie. Najpierw Del pomyślał, że zgubili tłumik, ale walenie nie
ustawało. Dobywało się z wnętrza furgonetki, a nie spod spodu.
Benny uderzył pięścią w metalową przegrodę, która oddzielała dwie części
samochodu.
- Zamknij się, kurwa! -Wykręcił się, żeby spojrzeć przez małe prostokątne okienko.
- Nic nie widzę, cholera.
Hałas nieustannie rósł, przesyłał wibracje pod przednie siedzenia. Del miał
wrażenie, jakby ktoś walił w metalowe ściany wozu kijem baseballowym. Za każdym
uderzeniem Benny zataczał się i chwytał za głowę. Del spojrzał na niego i zobaczył, że
polinezyjska tancerka porusza biodrami, gdy Benny trzaska pięścią w przegrodę.
- Hej, spokój tam! - krzyknął Del, dodając swój głos do ogłuszającego hałasu, od
którego dudniło mu w głowie.
Więzień najwyraźniej nie był dobrze skrępowany i całym ciałem tłukł w ściany
furgonetki. Znaczyło to, że jeśli nawet nie zwariują do końca podróży, facet może
sobie zrobić krzywdę. Del nie miał ochoty odpowiadać za uszkodzenie więźnia
podczas transportu. Zwolnił, zjechał na pobocze dwupasmowej autostrady i zatrzymał
się.
- Co ty, cholera, robisz? - wkurzył się Benny.
- Trzeba go powstrzymać, bo się poharata. Musieli go źle skrępować.
- Czemu mieliby go krępować? Przecież znalazł Jezusa Chrystusa.
Del tylko potrząsnął głową. Wyskakując z szoferki, pomyślał, że nie ma pojęcia, co
zrobić z więźniem, który uwolnił rękę albo nogę ze skórzanych pasów.
- Czekaj no, mały! - krzyknął za nim Benny, gramoląc się ze swojego miejsca. - Ja
się zajmę tą kanalią.
Obejście samochodu zajęło Benny’emu chwilę za długo. Kiedy wreszcie doszedł na
miejsce, Del zauważył, że tak jak przed wyruszeniem w drogę, chwiał się na nogach.
- Jesteś jeszcze pijany!
- Jak diabli.
Del zajrzał do szoferki i wyciągnął termos, nie pozwalając Benny’emu go
przechwycić. Odkręcił zakrętkę. Pociągnął nosem i stwierdził, że kawa jest zakrapiana
alkoholem.
- Ty skurwysynu! - krzyknął Del równie zdumiony swoimi słowami jak Benny. Nie
przeprosił, tylko z całej siły rzucił termosem w pobliski płot.
- Niech cię szlag! To mój jedyny termos, mały. - Zdawało się, że Benny ruszy do
zarośniętego rowu, żeby pozbierać szczątki termosu. Odwrócił się jednak i podszedł
do tylnych drzwi samochodu.
- Załatwmy tego popieprzeńca.
W środku wciąż ktoś szaleńczo walił w stalową budę, aż wóz bujał się na boki.
- Myślisz, że dasz radę? - spytał Del, pozwalając sobie na sarkastyczną uwagę, bo
czuł się oszukany i zły.
- Tak, do diabła. Ciągnąłeś matkę za cycki, kiedy ja już zamykałem gęby takim
pojebańcom. - Benny sięgnął ręką po rewolwer, chwilę walczył z zapięciem kabury,
zanim udało mu się wydostać broń.
Del był ciekaw, ile alkoholu wlał w siebie Benny Zeeks. Czy dobrze wyceluje? Czy
rewolwer jest w- ogóle nabity? To Brice i Webber transportowali ciężkich
przestępców do Glades i Charlotte, a Benny i Del jeździli sobie spokojnie do sądu
okręgowego w Miami.
Hałas ustał, kiedy tylko Del zaczął otwierać ciężkie tvlne drzwi. Spojrzał na
Benny’ego, który stał z wyciągniętą bronią. Natychmiast zauważył lekkie drżenie
dłoni partnera. Poczuł mdłości. Plecy miał mokre, z czoła mu kapało. Mokre plamy
pod pachami rujnowały jego świeżutki mundur. Serce mu waliło, zastanawiał się
nawet, czy Benny słyszy je w tej ciszy.
Wziął głęboki oddech i mocniej chwycił klamkę. Potem szarpnął drzwi i odskoczył
na bok, żeby Benny miał pełne wejrzenie na ciemne wnętrze wozu. Benny stał w
rozkroku, z wyciągniętymi przed siebie rękami, z dłońmi zaciśniętymi na wycelowanej
broni. Przechylił głowę.
Nic się nie działo. Drzwi kołysały się w przód i w tył, uderzając w karoserię. Ten
dźwięk spotęgowany został ciszą, w której pogrążone było otoczenie i pusta droga.
Del i Benny popatrzyli w ciemność, mrużąc oczy, żeby zobaczyć ławkę w rogu, na
której powinien siedzieć więzień przymocowany grubymi pasami, które wychodziły z
podłogi i ścian.
- Co się dzieje?! - krzyknął Del, dostrzegłszy pocięte skórzane pasy, zwisające ze
ściany wozu.
- Sucza jego mać... - wymamrotał Benny, zbliżając się do otwartej furgonetki.
Wysoka ciemna postać znienacka skoczyła na Benny’ego i przewróciła go na
ziemię. Albert Stucky jak wściekły pies wbił mu zęby w ucho. Krzyk Benny’ego
sparaliżował Dela. Stał jak słup. Nie mógł oddychać. Nie mógł myśleć. Zanim zdążył
wyciągnąć broń, więzień był znów na nogach. Ruszył na Dela. uderzając w niego
całym ciałem, i wsadził coś ostrego, gładkiego i twardego prosto w jego żołądek.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]